Νάκου, Λιλίκα

(Αθήνα 1903 – 1989). Δημοσιογράφος και λογοτέχνης. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης, όπου είχε εγκατασταθεί από μικρή με τη μητέρα της. Παράλληλα σπούδασε και μουσική. Το 1923 πήγε στο Παρίσι, όπου έζησε για αρκετά χρόνια, συνεχίζοντας τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης και εργαζόμενη, παράλληλα, σε διάφορους εκδοτικούς οίκους. Ταξίδεψε, επίσης, σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, όπου γνωρίστηκε με προσωπικότητες των γραμμάτων. Ανάμεσά τους και ο Ισπανός φιλόσοφος Μιγκουέλ Ουναμούνο, ο οποίος την ενθάρρυνε για το έργο της και την παρότρυνε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Πράγματι, γύρισε στην Αθήνα το 1931. Εργάστηκε για λίγο ως καθηγήτρια μουσικής και στη συνέχεια σταδιοδρόμησε ως δημοσιογράφος και λογοτέχνης. Το 1931 κυκλοφόρησε το πρώτο της έργο στην ελληνική γλώσσα Η ξεπάρθενη, με το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστή. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα: Παραστρατημένοι (1935), Γη της Βοιωτίας (1951), Για μια καινούργια ζωή (1956), Η κυρία Ντορεμί (1958), Οι οραματιστές της Ικαρίας (1963), κ.ά. Άλλα έργα της: Η κόλαση των παιδιών (διηγήματα, 1944), Ναυσικά (νουβέλα, 1954), Η ζωή του Έντγκαρ Πόε (βιογραφία, 1963), Προσωπικότητες που γνώρισα (1966), Οι παραγνωρισμένοι (μυθιστορηματική βιογραφία, 1978) κ.ά. Τα θέματά της αντλούνται από προσωπικά της βιώματα και το κοινωνικό περιβάλλον της, οι περιγραφές της δε και οι αναλύσεις των πρωταγωνιστών της είναι ολοζώντανες και με έντονο το λυρικό στοιχείο.